Το να ρωτάς «γιατί θέλεις» ή «γιατί δεν θέλεις» προϋποθέτει ότι για να θες κάτι πρέπει να έχεις έναν λόγο, και να τον ξέρεις αυτόν τον λόγο. Όταν όμως έχεις έναν λόγο, αυτό θα πει ότι η θέληση αυτή δεν είναι ελεύθερη, πηγαία, αυθεντική, αλλά δέσμια της σκέψης… της λογικής ενός σταθερού αξιακού συστήματος ή ενός εγωικού (και, άρα, δευτερογενή) σκοπού… δηλαδή του χρόνου, της προσκόλλησης και της αποστροφής. Όταν θες πραγματικά κάτι, η απάντηση στο «γιατί» είναι «επειδή αυτό λαχτάρα η ψυχή μου… αυτό αναβλύζει από μέσα μου… αυτό ζητά από μένα ο θεός».
Το να αποφασίσεις τί θέλεις είναι να μην είσαι ελεύθερος. Όταν αποφασίζεις τί να κάνεις, δεν κάνεις αυτό που θες. Όταν κάνεις αυτό που αποφασίζεις δεν κάνεις αυτό που θες.
Αν ελέγχεις τη μοίρα σου, δεν ελέγχεις τη μοίρα σου. Αν δεν ελέγχεις τη μοίρα σου, ελέγχεις τη μοίρα σου.
Το να αποφασίζεις αν θα κάνεις μια σχέση με αυτόν ή τον άλλον άνθρωπο, ή αν θα ακολουθήσεις αυτό ή το άλλο επάγγελμα, ή αν πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο… είναι σαν να παίζεις ζάρια.
Το να είσαι αυθεντικός σε κάθε στιγμή, να παραμένεις ανοιχτός στο απροσδόκητο που αναδύεται από τα σκοτεινά—άγνωστα και μη-γνώσιμα—βάθη της ψυχής σου, είναι να είσαι ο αφέντης της ζωής σου.
No comments:
Post a Comment