Είναι φυσικό να νιώθεις πως θα ήθελες ο σύντροφος σου να συμφωνεί μαζί σου. Να συμφωνεί μαζί σου, να πιστεύει αυτό που πιστεύεις, να κάνει αυτό που θες να κάνει! Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πραγματική αρμονία και σύνδεση, σωστά?
Κι όμως..!
Αν ο άλλος πιστεύει ακριβώς αυτό που πιστεύεις, και κάνει ακριβώς αυτό που θες να κάνει… τότε παύει να είναι πραγματικά «άλλος»! Σε μια τέτοια περίπτωση ο άλλος δεν είναι παρά επέκταση του εαυτού σου… πράγμα που σημαίνει ότι εξακολουθείς να είσαι μόνος σου!
Όταν συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο… όταν ο άλλος είναι κλειστός, πλήρως κατασταλαγμένος και προαποφασισμένος στις απόψεις και τις πράξεις του… αν αναζητά (όπως εσυ στην πρώτη περίπτωση) πλήρη αυτονομία και αυθυπαρξία… πάλι είσαι μόνος σου.
Αν έχεις την τάση να εμμένεις πάντα στο δικό σου, ή αν έχεις την τάση να κάνεις πάντα πίσω… είτε αν λαμβάνεις την στάση της υπαρξιακής ανεξαρτησίας ή αυτή της εξάρτησης… στο βαθμό που στις σχέσεις σου αναζητάς την υπεροχή ή αποδέχεσαι την ανισότητα… είσαι πάλι μόνος!
Για να δημιουργηθεί μια ουσιαστική σχέση, μια πραγματική σύνδεση στην οποία παύεις να είσαι μόνος, πρέπει να μην είναι ο άλλος επέκταση του Εγώ σου, ούτε εσυ επέκταση του δικού του… αλλά μάλλον να είσαστε και οι δυο ανεξάρτητα και εξαρτημένα Εγώ ταυτόχρονα! Δηλαδή πρέπει να υπάρχει αμφίδρομη δράση και αντίδραση… ή, καλύτερα, δράση και ανάδραση (επειδή η έννοια «αντίδραση» φέρνει κατά νου κάτι κλειστό που έχει σκοπό μόνο να διατηρήσει την ακαιρεότητά του, ενώ η ανάδραση είναι την ποιότητα της απάντησης… του χορού αντί της παραμονής στην ίδια θέση).
Αντί, λοιπόν, το ένα Εγώ ως επέκταση του άλλου… και τα δυο Εγώ ως επέκταση του «κοινού Εγώ» της σχέσης, διατηρώντας, συνάμα, το καθένα την αυτενέργειά του (δηλαδή παραμένοντας συνδεδεμένο με την δημιουργική ροή του, αυτή την βαθύτερη δυναμική αλήθεια που ζητάει να εκφραστεί από μέσα του). Αυτό προϋποθέτει εν μέρει την αφιέρωση σε κάτι ανώτερο: και τα δυο Εγώ στην υπηρεσία της ένωσης ενώ ταυτόχρονα διατηρούν και αναγνωρίζουν τις ξεχωριστές τους ταυτότητες. Και οι δυο συνθήκες, η αφιέρωση στην ένωση ως κάτι ανώτερο του ξεχωριστού Εγώ και η διατήρηση του ξεχωριστού Εγώ ως πηγή ανεξάρτητης δημιουργικότητας, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την δημιουργία οποιαδήποτε ουσιαστικής σύνδεσης. Η σύνδεση είναι ακριβώς η δημιουργική κίνηση και σύμπραξη αυτών των δυο αντιθετων υπαρξιακών στάσεων… το παιχνίδι απαιτεί δυναμική ισορροπία μεταξύ ανταγωνισμού και συνεργασίας! Και ο χορός μεταξύ των δυο αντίθετων υπαρξιακών στάσεων λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα μεταξύ των δυο προσώπων της σχέσης αλλά και εντός καθε προσώπου ξεχωριστά: ο εσωτερικός μας αυτοδιάλογος και ο διαλογός μας με τα εξωτερικά πρόσωπα (και τον εξωτερικό κόσμο εν γένει), αντί για δυο κατηγορικά ξεχωριστές διαδικασίες, είναι αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοπροσδιοριζόμενοι.
Μπορεί κανεις να φανταστεί τα δυο Εγώ να μοιράζονται κάτι κοινό που είναι συνάμα θεμελιώδες: να ξεφυτρώνουν και να λαμβάνουν την ζωτικότητά από μια κοινή ρίζα… να αναβλύζουν από μια κοινή πηγή, αυτού του κοινού που μοιραζόμαστε όλοι μας όταν αφαιρέσουμε όλα αυτά που μας διαφοροποιούν… της καθαρής συνείδησης… της ελεύθερης υποκειμενικότητας… αυτού που ήταν πάντα εκεί… της κοινής «θεϊκής σπίθας», αν θες.
Η εικόνα μιας ουσιαστικής σχέσης είναι δυο δίνες—δυο σπειροειδείς διαδικασίες—που αλληλεπιδρούν και αλληλοδιαπερνούνται, και δημιουργούν ένα νέο δυναμικό σύνολο στο οποίο οι δυο πόλοι ενέργειας εξακολουθούν να υφίστανται… μήτε απαράλλακτοι και ανεπηρέαστοι, μήτε ο ένας να επικρατώντας και καταβροχθίζοντας τον άλλον… Και η συμμετοχή σε αυτή τη δυναμικότητα, σε αυτό το παιχνίδι (συμμετοχή που προϋποθέτει να μετατραπεί κανείς σε δίνη αντί αμετακίνητου βράχου), είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι μόνος.
No comments:
Post a Comment