Η αμεσότητα, το να ταυτιστείς με την στιγμή, έχει μια σαγήνη… μια ελκτική δύναμη… θέλει να σε ρουφήξει… να επιστρέψεις στο ζωώδες, το άμεσο, το αυτόματο, αυτό που ρέει μόνο του, του οποίου εισαι απλά θεατής, που απλά αφήνεσαι… ό,τι και αν συμβεί… Αλλά αυτό έχει μια αυτοκαταστροφικά εθιστική χροιά… σαν μια φλόγα που γίνεται φωτιά και σε κατασπαράζει… σε οδηγεί αποκλειστικά αυτό… χάνεσαι μέσα του…
Υπάρχει από την άλλη μια πάλη να μείνεις ξύπνιος… να μείνεις ενσυνείδητος… να μπορέσεις να γραπώσεις την στιγμή, να την μετουσιώσεις σε λόγο, σε νόημα… να μπορέσεις να αλληλεπιδράσεις μαζί της, και να την επικοινωνήσεις (σε άλλους αλλά και στον ίδιο σου τον εαυτό… να τη συλλάβεις)… Αυτό σε αποκόβει από την στιγμή, σε κάνει να την παρατηρείς, να την εξετάζεις, να την αντιλαμβάνεσαι ως κάτι διαφορετικό από εσένα…
Η λυση πρέπει να είναι μια σύνθεση των δυο… Δεν μπορείς… δεν πρέπει… ούτε να χαθείς στη στιγμή, αλλά ούτε και να χαθείς στο λόγο… ούτε να χάσεις τον εαυτό σου, ούτε να αποκλειστείς στον εαυτό σου… Πρέπει να βρεις τον τρόπο να ακροβατήσεις μεταξύ των δυο… να τα πλέξεις… να διευρύνεις ολοένα το πλαίσιο που περιέχει και τα δυο…
Εξάλλου η στιγμή είναι πάντα εκεί. Και εκεί θα επιστρέψεις. Το τώρα είναι πάντα εδώ. Αλλά τώρα… αυτη τη στιγμή… υπάρχει και κάτι άλλο: υπάρχει η αυτοσυνείδηση… αυτό που μπορεί να καταγράψει… να αποτυπώσει… να σκαλίσει… να δημιουργήσει… να επικοινωνήσει. Ναι! Να επικοινωνήσει… αυτό είναι! Αυτό είναι το επιπλέον της στιγμής (αυτό που είναι παραπάνω από την απλή αμεσότητα της στιγμής)… Να επικοινωνήσει μέσω τέχνης, μέσω γνώσεων, μέσω συμπεριφοράς… Να αφυπνίσει… Να αυξήσει την αυτοσυνειδητότητα στον κόσμο… (δηλαδή να αυξήσει τον εαυτό του)… Να αποτελέσει το μέσο… τον δίαυλο μεταξύ του είναι, της ύπαρξης… και της αυτοσυνείδησης, του λόγου…
Άρα, για να ακροβατήσει μεταξύ των δυο… μεταξύ της αμεσότητας και της μονιμότητας… πρέπει να επικοινωνήσει… Δηλαδή να βρει τρόπους να δημιουργήσει… Να σερφάρει πάνω στη στιγμή, αντί να χαθεί μέσα της ή να βγει έξω της. Και να το κανει για να επικοινωνήσει… για να αφυπνίσει… για να αλλάξει τον κόσμο!
Βρες τη δύναμη να αλλάξεις τον κόσμο!!!
Ό,τι και αν πρέπει, ό,τι και αν χρειαστεί να κάνεις… βρες τη δύναμη να αλλάξεις τον κόσμο!
Δηλαδή να επιδράσεις πάνω του… να μην είσαι κλεισμένος στον εαυτό σου… να μην αυτοϊκανοποιείσαι με το να ασχολείσαι μόνο με τον εαυτό σου… Βρες το θάρρος… τη δύναμη… να γίνεις ένα με τον κόσμο και όχι μόνο με τον εαυτό σου…
Και για να το κάνεις αυτό, δεν μπορείς να το κάνεις μονομερώς… ούτε να χαθείς στον κοσμο (στη στιγμή του), ούτε να χαθείς στον εαυτό σου (στη θέλησή σου)… Η αφύπνιση είναι να ισορροπήσεις, να σερφάρεις, να χορέψεις, να ακροβατήσεις τον χώρο μεταξύ. Να βρεις τον τρόπο, τη δύναμη, το θάρρος, να κρατήσεις και τα δυο μέσα σου. Συνάμα και να αντισταθείς, και να αφεθείς… Ούτε επιστροφή στην παιδικότητα, στο ζωώδες, στο άμεσο—στη μήτρα!—… ούτε επιστροφή—κλείσιμο—στο Εγώ… Ανοιχτή και εστιασμένη συνειδητότητα… κάτι που περιέχει και τα δυο, αλλά δεν χάνεται σε κανένα… κάτι ευρύτερο… Κάτι που ενώνει το είναι και τη ζωή… Που ενώνει από τη μια το ον, το υπάρχειν, την αυτοσυνείδηση… και από την άλλη τη ζωή, την ύλη, την δίνη της αιτιοκρατιας, τη βία, την πραγματικότητα, τον χορό των αισθήσεων, τον έρωτα…
Γι’αυτό πιες τον καφέ, βάλε το αρωματικό στικ, φόρα το μενταγιόν, κράτα κοντά σου τον κρύσταλλο, κανε το διαλογισμό, άκου τη μουσική, κάνε τη γιόγκα, τη γυμναστική, διάβασε, χόρεψε, ξενύχτησε… κάνε ό,τι χρειαστεί για να βρεις τη δύναμη να μην χαθείς ούτε στη φλόγα της στιγμής (την απόλαυση, και την μεμψιμοιρία, και την κατάρα, και τον τυφλό έρωτα), ούτε στο Εγώ (την ωμή και σκέτη δύναμη της αποκομμένης θέλησης… το κυνήγι της δύναμης ως αυτοσκοπό), αλλά να ακροβατήσεις… να είσαι ξύπνιος… αφυπνισμένος… Εσύ ως πνεύμα που επιδρά στον κοσμο για να τον αλλάξει… δηλαδή όχι για να κερδίσει ή να σωθεί, αλλά για να επικοινωνήσει και να αφυπνίσει… να δημιουργήσει!
No comments:
Post a Comment