Αποσύνδεση και Επανασύνδεση με το Είναι

Το είναι, με την πηγαία του χαρά της ύπαρξης, είναι πρωταρχικό. 

Μετά έρχεται ο πόνος και η ευχαρίστηση.

Μετά έρχεται ο φόβος και η ελπίδα… η προσκόλληση και η αποστροφή.

Μέσα από αυτά τα τελευταία φυτρώνει η σκέψη... ή, καλύτερα, χτίζονται το ένα πάνω στο άλλο: ο φόβος και η ελπίδα δεν κατοικούν στο τώρα, κατοικούν στο πριν και το μετά… είναι, κατά κάποιον τρόπο, προϊόντα—αλλά και πηγές—της σκέψης, της ανάμνησης, του χρόνου.

Ίσως αυτά είναι που μας αποσχίζουν από την σύνδεση με την υπαρξη, την αυθεντικότητα, το είναι. Η προσκόλληση στην επιθυμία, τον φόβο, τον θυμό… οι προκαταλήψεις, οι γνώσεις, τα πρέπει, οι προτιμήσεις… είναι παιδιά του χρόνου. Σε απομονώνουν. Όσο κυριαρχούν πάνω στην προσοχή σου, δεν μπορείς να ακούσεις την φωνή της ζωής, της σύνδεσης, της αλήθειας, του θεού. Ο θεός σου μιλάει τώρα.

Ισως, για να επανασυνδεθούμε με το θεό, να πρέπει να βρούμε τον τρόπο να υπερβούμε, να υπερνικήσουμε, να υπερκεράσουμε τον φόβο και την ελπίδα.

Αλλά η επανασύνδεση με τον θεό, με την βαθύτερη ύπαρξη, είναι συνάμα και η λύση.