Όταν παθαίνεις ένα διάστρεμμα, μπορείς να στεναχωριέσαι που έχασες τις ικανότητες σου, δηλαδή να ζεις στο παρελθόν, στη σκέψη… ή μπορείς να αντιμετωπίζεις την καινούργια συνθήκη σαν ενα καινούργιο παιχνίδι μέσα στο οποίο βρίσκεσαι—«να προσαρμοστώ έτσι», «να πατήσω αλλιώς», «αυτό πονάει αυτό όχι»—δηλαδή να ζεις στο τώρα.
Έτσι και όταν αλλάζει κάτι στα υπάρχοντά σου: αν χαλάσει το κινητό σου, αν χάσεις το αγαπημένο σου ρούχο…
Έτσι και στις σχέσεις σου…
Έτσι και στα συναισθήματά σου… όταν βιώνεις την κατάθλιψη, ή όταν βιώνεις τον σπαραγμό ενός αποχωρισμού…
Έτσι και με το κακό στον κόσμο…
Τώρα αυτό, μετά κάτι άλλο…
Όλα αλλάζουν, η σύνδεση με την ύπαρξη παραμένει ως κοινός παρανομαστής.
Η σύνδεση με την ύπαρξη δεν σβήνει στον θάνατο, σβήνει κάθε φορά που αποσυνδέεσαι από αυτήν.
Μην προσπαθείς να κρατήσεις αυτό που πάντα αλλάζει. Με το να προσπαθείς να το κρατάς ίδιο, σταθερό…. η σύνδεση, η αμεσότητα, η μαγεία χάνεται. Μην προσπαθείς να επιστρέψεις στην προηγούμενη συνειδησιακή, συναισθηματική, προσωπική κατάσταση. Όταν αλλάζει, είτε προς το ευχάριστο είτε προς το δυσάρεστο, συνέχισε να εστιάζεις όλη σου την προσοχή—να κατοικείς, να υπάρχεις—στο διαρκώς μεταβαλλόμενο τώρα. Να αλληλεπιδράς με το αληθινό και όχι με το πλασματικό.
Κάθε στιγμή—κάθε προσωπική και κάθε συνειδησιακή κατάσταση—περνάει. Και κάθε νέα στιγμή περιέχει την προηγούμενη στην αναίρεσή της. Περιέχει την προηγούμενη στιγμή μαζί με την αναίρεσή της σε κάτι καινούργιο που περιέχει και τα δυο, τα συνδιάζει, αλλά και τα ξεπερνάει—την συμπεριλαμβάνει, την ακυρώνει και την υπερβαίνει… σαν ένα μόνιμα επαναλαμβανόμενο ξεδίπλωμα (ένα εξελισσόμενο fractality). Αν θες να παραμείνεις παρών, ζωντανός, δημιουργικός, συνδεδεμένος, αληθινός, πρέπει να διατηρήσεις μια ανοιχτή αποδοχή προς αυτή την ατέρμονη διαδικασία, αυτή τη συνεχή κίνηση… να συντονιστείς—να ταυτιστείς—μαζί της.
No comments:
Post a Comment