Η αναζήτηση της τελειότητας, και άρα η σύγκριση κάθε μοναδικής ιδιαιτερότητας με το νοητό πρότυπο της τελειότητας (αψεγάδιαστης συμμετρίας), μπαίνει ανάμεσα σε εσένα και τον κόσμο, σε εμποδίζει να τον δεις, να τον γνωρίσεις, να συνδεθείς μαζί του, να αναγνωρίσεις την ομορφιά του στην υπαρκτή της άπειρη πραγματικότητα (η τελειότητα ενέχει το τέλος, είναι ολοκληρωμένη, πεπερασμένη, νεκρή).
Μπαίνει εξίσου ανάμεσα σε εσένα και στην σχέση σου με την υλική—τουλάχιστον—πλευρά του εαυτού σου: στην αποδοχή και τον εναγκαλισμό του εαυτού σου ως ένα ατελές, άρα και άπειρα ιδιαίτερο—ζωντανό—μέρος του κόσμου.
No comments:
Post a Comment