Δύναμη και Διαδικασία

Κάθε τί στον κόσμο βρίσκεται σε μια αέναη διαδικασία αλλαγής. Και, κάθε δεδομένη στιγμή, το κάθε τί είναι αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής.

Επομένως, πίσω και κάτω από κάθε τί υπάρχει μια “δύναμη”… κάθε τί είναι η έκφραση αυτής της δύναμης, το ξεδίπλωμά της, η εξωτερική της εμφάνιση… 

Κάθε τί, και κάθε «κάθε τί» (δηλαδή όλα τα «κάθε τί»), είναι η ίδια αυτή η δύναμη…

Και κάθε τί ορίζεται σε σύγκριση με κάθε τί άλλο… ορίζεται από την σχέση του με κάθε τί άλλο… κάθε τί άλλο είναι αναπόσπαστο μέρος του ορισμού του… κάθε τί άλλο είναι απαραίτητο για την ύπαρξή του ως «κάτι»…

Για να ορίσει κανείς «τί είναι ένα δέντρο», δεν μπορεί να το κάνει χωρίς να συμπεριλάβει το έδαφος, την ατμόσφαιρα, τον ήλιο που του δίνει την δυνατότητα να φωτοσυνθέσει, τα ζώα που του προσφέρουν λίπασμα, τα μυκήλια στις ρίζες του, το οικοσύστημα του δάσους… Για να δώσεις έναν πλήρη ορισμό ενός δέντρου—για να καταλάβεις σε βάθος τί είναι—πρέπει να συμπεριλάβεις την σχέση του με κάθε τί άλλο. Ένα δέντρο, όπως και κάθε τί άλλο, δεν μπορεί να οριστεί—και δεν μπορεί να υπάρχει—από μόνο του.

Κάθε τί δεν είναι μια πραγματικά αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά κομμάτι του όλου. Αλλά και το όλο δεν είναι μια αυθύπαρκτη μονάδα: ο ορισμός της εξαρτάται από το κάθε τί… είναι η άλλη όψη της ίδιας “δύναμης” που παράγει—που εκφράζεται ως—όλα τα «κάθε τί». Και το όλο, και το κάθε τί, είναι εκφράσεις αυτής της δύναμης… μέρη του ορισμού της.

Επομένως, η “δύναμη” αυτή εμπεριέχει στον ορισμό της μια θεμελιώδη αντίφαση: είναι ταυτόχρονα μια… αλλά εκφράζεται αναγκαστικά ως διαφορετικά «κάτι». Και οι διαφορετικές οντότητες (το κάθε «κάθε τί») που συναντάμε στον κόσμο περιέχουν την αντίθετη όψη της ίδιας αντίφασης: ως διαφορετικές οντότητες είναι ξεχωριστές, αλλά δεν μπορούν να οριστούν παρά ως εκφράσεις της ενότητας του όλου.

Η μονάδα διαλύεται στο πολλαπλό και το πολλαπλό διαλύεται στη μονάδα. Το ένα αποτελεί το άλλο, και τα δυο μαζί συνιστούν—και συνιστώνται από—αυτή τη δύναμη. Η “δύναμη” περιέχει και ορίζεται από αυτή την αντίφαση, αυτή την διαρκή κίνηση από την μονάδα στο πολλαπλό… απο την εσωτερικότητα στην εξωτερίκευση… από την αυθυπαρξία στον ετεροκαθορισμό… από τη συμφωνία στη διαφωνία… απο την ενότητα στον διαχωρισμό και, την ίδια ακριβώς στιγμή, πίσω στην ενότητα.

Αυτή η αντίφαση είναι η ίδια η δύναμη… η πηγή της αλλαγής… η ζωογόνος και ζωοποιός ενέργεια που εμφανίζεται ως η ίδια η πραγματικότητα… που αποτελεί—και αποτελείται από—το κάθε τί. Τα λόγια του Ηρακλείτου σκιαγραφούν την ίδια δύναμη ως αέναη διαδικασία: «τὸ ἀντίξουν συμφέρον καὶ ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίαν καὶ πάντα κατ᾽ ἔριν γίνεσθαι» (“The unlike is joined together, and from differences results the most beautiful harmony, and all things take place by strife”).

Και μέρος αυτής της ενιαίας πραγματικότητας που εκφράζει και αποτελεί αυτή τη δύναμη είσαι και εσύ! Αυτή η ενέργεια ρέει μέσα σου όπως ρέει μέσα σε κάθε τί άλλο… Η εγγενής της αντίφαση (ο αυτοκαθορισμός και ο ετεροκαθορισμός… η μοναχικότητα και η συντροφικότητα… ο εγωισμός και ο αλτρουισμός… ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος… η ψυχή και το σώμα… ο φόβος και η αγάπη… η ζωή και ο θάνατος…) είναι η δύναμη που σε συνιστά και εκφράζεται από μέσα σου…

Αποτελείς έκφρασή της όπως έκφρασή της αποτελεί το δέντρο, το γρασίδι, το βουνό και η θάλασσα.

Τίποτα δεν βρίσκεται σε απόλυτη στάση και τίποτα δεν υπάρχει στο απόλυτο κενό… κάθε τί είναι μέρος της ίδιας δύναμης, και η ίδια δύναμη κυλάει μέσα σε—και εκφράζεται από—κάθε τί…

Όλα, γύρω σου και μέσα σου, είναι μια κοινή διαδικασία!