Ύλη και Θέληση

Ο υλικός κόσμος φαίνεται κάτι δεδομένο, αντικειμενικό, αμετακίνητο… κάτι ξένο που δεν υπόκειται στη θέλησή μου.

Ωστόσο, ο υλικός κόσμος και η θέλησή μου είναι εκφάνσεις του ίδιου Λόγου… της ίδιας αρχής… της ίδιας δύναμης που κατοικεί στα θεμέλια του κόσμου. Και όσο περισσότερο το μυαλό μου το κατανοεί αυτό… όσο το αγκαλιάζει και τυλίγεται γύρω του… τόσο μαθαίνει να συνεργάζεται με τον υλικό κόσμο—να χορεύει μαζί του—παρά να μάχεται εναντίον του…

Όσο η θέληση αντιτίθεται στην ύλη, η ύλη είναι σκληρή, αμετακίνητη…

Όσο συντονίζεται μαζί της, η ύλη γίνεται ρευστή…

Όταν το μυαλό συλλαμβάνει τον Λόγο—όταν γίνεται το ίδιο ο Λόγος—η θέληση παύει να συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια.

Τα εμπόδια μετατρέπονται σε συντρόφους στο χορό της: δεν την περιορίζουν, παρά της επιτρέπουν να εκφραστεί. Της παρέχουν το πλαίσιο—τη σκαλωσιά—μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί.

Χωρίς κανόνες δεν υπάρχει αυτοσχεδιασμός.

Χωρίς περιορισμούς δεν υπάρχει ελευθερία.

Η δομή δημιουργεί τη δυνατότητα να κινηθείς, να εκφραστείς, να δημιουργήσεις, να ασκήσεις τη θέλησή σου.

Χωρίς το ξένο δεν υπάρχει σχέση.

Χωρίς την αντίθεση δεν υπάρχει αυτοσυνειδησία.

Κατά μια έννοια, η βούληση απελευθερώνεται—και η ύλη παύει να είναι ξεχωριστή—όταν το μυαλό συνειδητοποιεί τη φύση του. Όταν πίσω απ’την ύλη συναντά την ίδια βούληση που συναντά και μέσα του.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη βούληση των άλλων: τί θα μπορούσε να είναι η βούληση του άλλου αν όχι η ίδια βούληση που συναντώ μέσα μου? Και πώς θα μπορούσα να γίνω ο εαυτός μου αν δεν συναντούσα τη βούληση αυτή να εκφράζεται μέσα από έναν ξένο? Η ξένη βούληση είναι το δώρο του εαυτού, και άρα η άλλη όψη της δικής μου βούλησης.

Τότε η αντίσταση σε αυτό που «θέλω» γίνεται μέρος της ευρύτερης βούλησης της οποίας και εγώ και ο εξωτερικός κόσμος είμαστε εκφράσεις.

Τότε η θέληση παύει να είναι εγωική και γίνεται εμπνευσμένη. Δεν είναι πια «θέλησή μου», παρά απλά «θέληση»… και τότε ξαναγίνεται δική μου, γιατί πλέον ταυτίζομαι όχι με το Εγώ, αλλά με ολόκληρη τη φύση μου… η οποία είναι απλά η φύση. Τότε είμαι ελεύθερος.

Όσο γνωρίζω τον εαυτό μου… όσο επιλύω τις αντιφάσεις ανάμεσα στο Εγώ και τον κόσμο (που καθρεφτίζουν τις εσωτερικές αντιφάσεις του ίδιου μου του εαυτού)… τόσο ελεύθερος γίνομαι.