Ομορφιά

Χθες το πρωί διαλογιζόμουν μπροστά σε έναν πανέμορφο καταρράκτη. Όταν άνοιξα τα μάτια είδα απέναντι ένα παιδί, ίσως γύρω στα εικοσιπέντε, να με κοιτάζει σκεπτικά. Του έγνεψα φιλικά, με πλησίασε και μου είπε με μια ανησυχία, έναν πόνο στη φωνή: «Το ξέρω ότι είναι πολύ όμορφα εδώ, κι όμως εμένα δε μ’ αγγίζει! Καταλαβαίνω ότι αυτό που βλέπω είναι όμορφο, αλλά εγώ το κοιτάω και δεν νιώθω κάτι!» Τα λόγια του αυτά με έβαλαν σε βαθιές σκέψεις…

Τί σημαίνει η έννοια «ομορφιά»;

Είναι κάτι που υπάρχει αντικειμενικά εκεί έξω;

Κάτι ή είναι όμορφο ή δεν είναι;

Μήπως είναι κάτι που νιώθω εγώ; Κάτι είναι όμορφο αν με κάνει να νιώθω κάτι ευχάριστο;

Μήπως είναι μια αλληλεπίδραση του έξω και του μέσα… για να είναι κάτι όμορφο πρέπει και εγώ να είμαι σε κάποια κατάσταση, να έχω κάποια μορφή;

Μήπως το ίδιο πράγμα κάποτε ειναι όμορφο και κάποτε δεν είναι, αναλόγως με την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι εγώ;

Ίσως είναι κάτι που σε συγκινεί [συν-κινεί]… που ζητάει να ξυπνήσει κάτι μέσα σου, που ψιθυρίζει σε κάποια κρυμμένη εσωτερική αλήθεια [α-λήθη]… κάτι που σου προσφέρει μια σιωπηλή υπενθύμιση του πυρήνα της ύπαρξης, που προσπαθεί να αποκαλύψει κατι που έχει σημασία ακόμα και αν δεν μπορείς με την λογική να δεις την χρησιμότητά του…

Ένα κάλεσμα να «είσαι»… να «γίνεις» [become: είμαι+έρχομαι]… να ξυπνήσεις από το όνειρο του αυτοματισμού σε μια πιο ευρεία πραγματικότητα… να βγεις από τον εργαλειακό εγωκεντρισμό και να επανασυνδεθείς με κάτι άλλο από εσένα…

Η ομορφιά σε εμπνέει [εν+πνοή/πνεύμα]… σε ενθουσιάζει [εν+θεός]… σε κάνει να θαυμάζεις [θαύμα]… σε φέρνει σε σύνδεση με την φωνή του θεού μέσα σου…

Βρες την ομορφιά!

Βρες την!