Περί Αλήθειας

Όταν ζούμε σε έναν θεμελιωδώς άγνωστο κόσμο, έναν κόσμο που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συλλάβουμε πλήρως μέσω της σκέψης, και άρα δεν θα μπορέσουμε ποτέ να προβλέψουμε με ακρίβεια… η «αληθεια» δεν μπορεί παρά να είναι κάτι που προκύπτει μέσα από τος σχέσεις μας με τους άλλου. Δηλαδή η αλήθεια είναι σχεσιακή.

Σαν να βρισκόμαστε σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο ωκεανό, και να φτιάχνουμε συνεργατικά σταθερές βάρκες για να τον πλοηγήσουμε. Ο τρόπος που τον πλοηγούμε είναι καθαρά σχεσιακός. Είναι η γλώσσα. Αυτές οι βάρκες, αυτές οι σχεδίες—αυτές οι σταθερές επιφάνειες πάνω στους κυματισμούς του ωκεανού—που μας ενώνουν και μας επιτρέπουν να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, είναι οι έννοιες. 

Ο Χορός της Ύπαρξης

Η αμεσότητα, το να ταυτιστείς με την στιγμή, έχει μια σαγήνη… μια ελκτική δύναμη… θέλει να σε ρουφήξει… να επιστρέψεις στο ζωώδες, το άμεσο, το αυτόματο, αυτό που ρέει μόνο του, του οποίου εισαι απλά θεατής, που απλά αφήνεσαι… ό,τι και αν συμβεί… Αλλά αυτό έχει μια αυτοκαταστροφικά εθιστική χροιά… σαν μια φλόγα που γίνεται φωτιά και σε κατασπαράζει… σε οδηγεί αποκλειστικά αυτό… χάνεσαι μέσα του…

Υπάρχει από την άλλη μια πάλη να μείνεις ξύπνιος… να μείνεις ενσυνείδητος… να μπορέσεις να γραπώσεις την στιγμή, να την μετουσιώσεις σε λόγο, σε νόημα… να μπορέσεις να αλληλεπιδράσεις μαζί της, και να την επικοινωνήσεις (σε άλλους αλλά και στον ίδιο σου τον εαυτό… να τη συλλάβεις)… Αυτό σε αποκόβει από την στιγμή, σε κάνει να την παρατηρείς, να την εξετάζεις, να την αντιλαμβάνεσαι ως κάτι διαφορετικό από εσένα…

«Είναι»

Προλογική σημείωση: Το παρακάτω κείμενο δεν πρέπει να διαβαστεί «λογικά». Δηλαδή δεν πρέπει να προσεγγιστεί σαν μια σειρά μαθηματικών εξισώσεων όπου η λογική επιδιώκει να κρίνει αν οι πράξεις είναι σωστές ή λανθασμένες. Το παρακάτω κείμενο ζητάει να διαβαστεί «υπαρξιακά». Ζητάει, δηλαδή, να μετασχηματιστεί σε εικόνες, σε συναισθήματα… ζητάει να φανταστείς τις καταστάσεις που περιγράφει, να τις δεις μέσα σου, να τους επιτρέψεις να σε περιτριγυρίσουν. Αναζήτησε, λοιπόν, τις περιγραφές του κειμένου στην προσωπική σου εμπειρία, στις αναμνήσεις σου, στις αισθήσεις σου… στον δυνητικό συνειδησιακό σου χώρο. Η δουλειά της λογικής είναι να έρθει εκ των υστέρων: όχι για να αποκαλύψει το νόημα που περιέχεται στις λέξεις, αλλά, αφού η ψυχή έχει ήδη βρει το νόημά τους, για να εξετάσει αν αυτό το νόημα παρουσιάζει λογική συνέπεια… αν το νόημα που έχει ανακαλύψει η φαντασία είναι, συνάμα, συμβατό με τη λογική.

Εγώ και Σύνδεση

Είναι φυσικό να νιώθεις πως θα ήθελες ο σύντροφος σου να συμφωνεί μαζί σου. Να συμφωνεί μαζί σου, να πιστεύει αυτό που πιστεύεις, να κάνει αυτό που θες να κάνει! Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει πραγματική αρμονία και σύνδεση, σωστά?

Κι όμως..!

Αν ο άλλος πιστεύει ακριβώς αυτό που πιστεύεις, και κάνει ακριβώς αυτό που θες να κάνει… τότε παύει να είναι πραγματικά «άλλος»! Σε μια τέτοια περίπτωση ο άλλος δεν είναι παρά επέκταση του εαυτού σου… πράγμα που σημαίνει ότι εξακολουθείς να είσαι μόνος σου!